Warning: This post is actually meant to be abstract and hard to understand. Sadya yun for the protection of those people that I hate.
Parating nagtataka ang nanay ko kung baket ayaw na ayaw ko sa aking mga "ka-village". Ako rin nung una, nagtataka at napapaisip kung baket nga ba. Iisa lang naman ang aming pinanggalingan. Pinagbibigkis kami ng iisang dugo na ipinasa mula pa sa henerasyon ng dakilang bayani. But then yet...
I just hate all of them! No matter what anyone says, there's just something not right about each and every member of the VILLAGE!
Hindi ko maramdaman na bahagi ako ng kanilang angkan. Hindi ko makita ang bukal nilang pagtanggap sa akin. Noong una, sabi nga ni mama, ako ang ayaw magbukas...ako ang ayaw magpatuloy sa kanila sa aking puso at sa aking buhay...pero mali ang nanay ko doon. Sila ang hindi marunong tumanggap sa aking pagkatao. Pinipilit nila akong ihulma sa kanilang aristokratikong pamumuhay at pamamaraan na kailan man ay hindi babagay sa aking katauhan at sa estado ng aking buhay. Siguro nga alam din nila yun sapagkat sila na mismo ang nagpakita nito...sa paraang hindi nila pagkilala sa amin bilang kalahi.
You pretend to be upright. You pretend to be knights and maidens of God but you live the life of a mere hypocrite. You have all been blinded by the belief that you are superior to many because of your direct connection to the almighty God. I pity you. Living your lives in a box because you believe you are all saints.
Sa katotohanan, ang pagtatwa ninyo sa amin ang nagbukas sa aking mata sa katotohanan. Hindi kailanman ako magpapabigkis sa inyong mga utos, sa inyong mga idinidikta!
I hate being a VILLAGER. Ang dating inakalang kong nagiisa kong kayamanan, ang kilalaning bilang inyong kalahi ay ang lason na papatay sa aking pagkatao. Hindi ko na hahayaan pang kumalat ito sa aking sistema.
