Bagsak!
Ni Michelle Villegas
October 1, 2003


Nakakatawang isipin na hindi ko alam ang dapat kong gawin ngayon. Para bang lahat ay huminto na sa harapan ko at ayaw nang umusad pa ng kahit na ano. Walang laman ang aking isipan at walang magawa ang aking katawan. Pawang takot, gulo at pangamba ang aking nararamdaman. Parang kay bigat at kay gulo. Hindi ko maintindihan at lalong hindi ko mailabas. Sa pagtitig ko sa bawat letra ng aking isinusulat ay para bang pagsikip ng aking katawan ang katumbas ng bawat pindot ko sa mga teklado.

Ilang taong akong pinagpawisan at iginapang ng mga taong umaasa sa aking tagumpay. Kay raming oras ang aking iginugol para lamang makaraos ako sa bawat hakbang, sa bawat taon ngunit parang ang pakiramdam ko ay walang nangyari sa lahat ng ito. Puro tanong pa rin ang laman ng aking utak at tila wala akong mahanapan ng mga sagot. Kung sino-sino na ang aking pinagtanungan. Napakarami nang mga pag-uusap at diskusyon ang naituon para lamang malaman ko ang dapat kong gawin ngunit hanggang ngayon ay wala pa rin akong mailagay sa mga pahina ng aking buhay.

Ano ba ang dapat kong gawin? Ano na ba ang susunod na hakbang? Ganito ba talaga ang totoong buhay? Tila ang dami ng naisulat ukol dito ngunit aking pakiwari ay wala pa rin talagang may alam kung ano ba talaga ang dapat gawin dito. Kapag akin ngang naiisip, nakakainggit ang aking mga kaibigan at kakilala. Tila alam nila ang sagot sa kanilang mga tanong. At parang alam din nila kung saan sila tutungo. Lahat sila ay parang walang pangamba, patuloy lang nilang pinaiikot ang gulong ng buhay na para bang wala silang mabubunggong pader. Samantalang ako, heto at nabunggo na. Madami nang tumulong pero hindi ko pa rin alam kung saang direksyon ko padadaanin ang agos ng aking buhay.

Bakit ko pa kasi dapat piliin ang aking nais na daan kung hindi rin pala ako makakadaan dito? Bakit pa nila dapat gumawa ng mga kalye na hindi naman pala makakarating sa dapat nitong patunguhan. Nakakatawa rin ang mga institusyon ng kaalaman na wala namang palang tunay na nalalaman at maibabahaging karunungan sa oras na ikaw ay makatapos at makaalpas sa kanilang pagmamanman. Kakalabas ko pa lamang sa bakod ng higanteng tampulan ng katalinuhan ngunit bakit tila wala silang ibinigay na mapa na makapagtuturo sa akin kung saan ba ang daan patungo sa kalyeng aking pinasukan. Kung sa bagay, naituro naman kasi nila sa akin na kadalasan nga ay hindi mo naman talaga dadaanan ang pinili mong daan. Pero ayan pa rin sila at pilit na isinasaksak sa aking isip na sundin ang aking nais at piliin ang gusto kong patunguhan. Itinuturo pa nila kung ano ang itsura nito at kung sino ang mga nakatira dito ngunit tila hindi nila ibinigay sa akin ang direksyon patungo rito. Nakakainis. Nakakapikon.

Saan na ba talaga ngayon ako pupunta? Paano ko nga ba mararating ang gusto kong marating? Gusto kong himayin ang bawat detalye ng aking problema para maliwanagan ako pero saan ako magsisimula? Ano ba ang dapat kong bigyan ng pinakamatimbang na halaga?

Magiging presidente ako ng Pilipinas. Ayan ang ipinangalandakan ko sa lahat. Mula pa noong ako ay bata, gusto kong makapagsilbi sa aking sariling bansa. Isinumpa ko sa aking sarili na ang lahat ay ibubuhos ko hindi para sa kung sino mang dayuhan kundi para lamang sa aking mahal na bayan. Marami ang natawa, natuwa, namangha at nagtaka sa aking paninindigan. Sabi ng ilan, "Walang mangyayari sa pangarap mong yan! Wag kang tanga!". Ayon naman sa iba, "Ang galing mo naman, bibihira ang may ganyang uri ng paniniwala at dedikasyon." Meron namang iba na nagsabing, "Ganyan din ang narinig ko sa tatay mo. Manang-mana ka talaga dun.". Madami man silang sinasabi ay hindi ko pinansin ang kahit isa sa mga ito. Ang mahalaga sa akin ay masaya ako tuwing naiisip at sinasabi ko ito at lalo lamang tumibay ang aking paniniwala na ito ay kaya kong maabot. Kay sarap maging bata. Tila lahat ay posible para sa akin. Naniwala ako na kaya kong maging isang pangulo. Ang akala ko ay matutupad ko ang aking pangarap dahil ako'y may angking talino at kakayahan na hindi ko nakikita sa iba.

Malaon pa'y lalong tumindi ang paniniwalang ito kasabay ng pag-usbong ng pag-aakalang kaya kong maging isang manunulat. Mahusay akong magsulat. Kaya kong ilabas ang nasa aking isipan at ang aking mga nararamdaman sa pamamagitan ng lapis at papel. Mahusay akong gumamit ng mga salitang mabulaklak at kaya kong ipahiwatig ang aking mensahe sa pamamagitan ng madamdaming mga pangungusap. Alam ng halos lahat na ako nga ay sadyang mahusay at marami ang naniwala na ito'y akin ring maabot. Kahit ako ay naniwala. Itinuon ko ang aking buhay para sa mga pangarap na ito.

Hindi ko akalaing gugulo ang buhay na kay tagal kong pinaghandaan. Hindi ako makapaniwala na sa dami ng aking mga pinangarap, kahit isa ay hindi ko yata matutupad. Ang lahat ng bagay ngayon ay para bang malabo, nababalot ng ulap at ng kadiliman.

Maniniwala ba kayo kung aking sabihin na ang institusyong inakala ko'y magbibigay linaw sa aking buhay ay ang mismong sisira sa lahat ng aking mga pangarap. Nakakatawang isipin ngunit ang lahat ng ito ay totoo.

Katangahan para sa aking ang mga pagsusulit, mga eksaminasyon na sumusukat sa kaalaman ang isang tao. Kapag ikaw ay kinapos sa grado, bagsak ka. Hindi ka makakapasok sa nais mong puntahan, hindi ka maaaring tumuloy sa daang gusto mong tahakin. Bagsak ka kasi. Hindi mo naipasa ang pagsusulit, ang tanging nagtatakda ng iyong buhay. Handa ako sa mga paghuhusga. Sigurado akong marami ang magsasabi na, "Kawawa naman siya, hindi kasi nakapasa kaya inilalabas na lamang niya ang kanyang hinanakit sa pamamagitan ng pagsusulat." Ang sagot ko lamang dito ay, "Talaga!" Talagang ibinubuga ko ang lahat ng ito dahil sa sakit ng aking nararamdaman. Nasira ang aking mga pangarap dahil dito kaya dapat lamang na ako ay maghumiyaw at magwala dahil sa masamang-masama ang aking loob. Ang sinumang magsabi na kaawa-awa ako ay tama sapagkat napagkaitan ako ng pagkakataon na matupad ang aking mga binuong plano dahil lamang sa isang pirasong papel na puno ng mga katanungan hindi naman mapapakinabangan sa buhay. Sigurado akong kahit na sino ay mararamdaman ito sa oras na mangyari ang ganitong pagkakataon sa kanya. Mapagkunwari lamang ang magsabing dapat na lamang itong kalimutan at umusad na lamang, dahil ANO PA ANG SUSUNOD NA HAKBANG KUNG ANG DAPAT NA SUMUNOD AY NAKASALALAY SA PAGSUSULIT NA IYONG IBINAGSAK!

Ang lahat ay nawasak, ang lahat ay nabuwag dahil lamang sa isang eksaminasyon na nagsasabi kung ikaw ay nararapat o di nararapat para sa isang bagay. Hindi naman talaga nito kayang alamin ang kakayahan ng isang tao dahil sa hindi nito kayang unawain ang kabuuan ng nino man. Kailanman ay hindi masasabi ng isang pagsusulit ang nilalaman ng puso ng isang tao. Hindi nito masusukat ang tindi ng iyong pagkauhaw upang magawa ang isang bagay na matagal mo ng pinangarap. Kung tanungin ka ng “What is the square root of 357 divided by the cube root of 9”, matatanto ba mula sa iyong sagot na higit pa sa iyong buhay ang iyong kayang ibigay upang maabot lamang ang iyong mga pangarap? Hindi!